On vispo petirosso,
in sima a la nosàra,
sìgola come on mato
su na rama storta:
sarà pal fredo ch’el ga dosso.
L’è cussì beo, cussì carin
ch’eà fumara de stanote
ghe fa spiera al sole
e i albari se scroea de dosso
eà sisàra co on poco de garbin.
L’oseleto par contento,
vola, salta e siga,
pare come inamorà.
Na selegheta sola
eò varda e scolta de lontan.
Altri osèi no ghe risponde,
gnanca i merli ga voja de siolar.
Xe vero, i xe sighi de dolore:
iarsera nea rete,
xe cascà el so amore.
Mario BERTO |